October 26, 2014

jalan

oh. rupanya aku masih hidup. belek jam.

eh, kenapa tak bergerak.
mati dah jam ni. getus hati.

datang satu orang kepadaku. tinggi. sasa dan tidak berbulu. cuma berkumis.
manis.
semanis buah durian.

sekarang jam berapa?
tanyaku tanpa segan silu.

sehingga jam berapa pun yang kamu mahu, tetap aku akan tunggu kamu.
walaupun kamu terpaksa memilih untuk hidup di papan tanda itu.
hanya kerana kamu tidak sanggup lalui jalan-jalan yang berliku.
walau untuk berapa ribu jam lagi yang kamu mahu.
aku akan tunggu.
sampai kamu jumpa apa mahumu.
jawabnya.

tunggu sebentar saudara. gumamku.
aku rasa, aku sudah jumpa jalanku.

berjalan mereka dua ke satu persimpangan jalan yang bertulis
BAHAGIA SELAMANYA SAMPAI SYURGA.